#pagode 2019

[tornbluefoamcouch]

Artista: Zeca Pagodinho Álbum: Mais Feliz Ano: 2019 Faixas/Tempo: 14/48min Estilo: Samba/Pagode Data de Execução: Nota: 7,0 Melhor Música: Não vou Magoar Meu Amor

[indomitablegal]

Totoo nga pala talaga yung Burnt Toast Theory.

So nung sat (Apr. 26), dumating yung friend ko from Edmonton, AB. Isa siya sa mga friends ko nung nasa US pa kami. Since 2016, friends na talaga kami and last pa namin pagkikita talaga 2019 pa. So talaga gusto namin gumala dito sa Vancouver as much as we can.

Sa dami naming gala, naka-40k steps kami. Kaya pagod na pagod kami. Tapos naisip namin yung Lapu-Lapu Day na same day din ginanap. Kaso 8pm na yun tapos na ang event and since wala na kami energy, di na kami tumuloy. Nakalimutan din namin na yung event na yun, kaya di kami nakapunta. Tapos from last year, hindi masyado maganda experience namin. Kaya talaga di na namin pinush pumunta.

And then pagkauwi namin, nagtext agad si Jowa. Yun nga sa aksidente. 😔 gulat namin nun kasi what if hindi kami napagod sa gala namin and dun kami nagpunta? What if naalala namin na Lapu-Lapu Day noong araw na yun and dun na lang pumunta? What if natuwa kami last year and nag-decide pumunta this year for another unforgettable experience? Juskoooo. Thankful kami at di kami natuloy. Pero ang lungkot parin kasi ang daming casualties. ☹️

Ok po kami and yung mga kakilala ko dito. Though may isa akong friend na dumaan daw sa likod nila yung sasakyan kaya kita nila yung mga nangyari. Yung anak naman ng dati kong landlord, nasa loob sila ng store kaya wala sila sa labas. Grabe yung trauma nila.

Please pray for Vancouver. Please pray for Filipinos. Please pray for the lives that we lost. 💔

[giocentric]

My love for animals keep alive talaga. The very reason why I am still alive right now are my pets, may they be in the rainbow bridge or still with me now. Growing up, wala akong maalalang period sa buhay namin na nawalan kami ng alaga. Noong bata ako naaalala ko meron kaming mga aso, pusa, may mga manok, mga bibe, at mga kalapati. Nagkaroon din kami nung ibon na parang pabo. Nung 2019 nagkaroon ako ng aso. Isa siyang mixed breed ng pug at dachshund. Special siya for me kasi ako mismo yun pumili sa kaniya. Kumbaga, napunta siya sa akin dahil siya yung pinili ko at hindi lang basta basta binigay. I named him James Dean, kinuha ko sa song ni Taylor Swift na Style. Hindi siya nagtagal sa akin dahil nagkasakit siya. Kasalukuyan akong naggagamot at nakahinto sa pag-aaral ng panahon na yon. Naglakas loob akong mangutang sa pinsan ko. Pinahiram niya naman ako at nadala sa vet si James. Nasuweruhan siya at nabili naman ang mga gamot. Kaya lang dahil sa wala akong pinagkukunan ng pera, iniuwi siya. Di ako makatulog nang maayos ng gabing yon. Chine-check ko siya from time to time. Nakaidlip ako at nagising ng mga bandang alas-kuwatro yata at tiningnan siya pero matigas na siya. Sobrang gumuho mundo ko non. Di na rin ako nakabalik sa pagtulog ko at ayaw ko na tumuloy sa check up ko nang araw na yon. Wala akong nagawa kundi tangapin na lang din ang nangyari sa James Dean ko.

A year earlier, 2018, taon na una akong na-diagnose e nagkaroon ng bagong aso sa bahay. Ilang linggo lang yata yon nang ma-dioagnose ako. Umuwi ako isang gabi sa bahay galing sa school freshman ako non. Nagulat ako may cage sa may terrace, akala ko bola yung nakita ko tas biglang gumalaw saka tumahol. Si Yamyam naman yung aso na yon. Isa siyang princess type shihtzu. Dumating si Yamyam sa buhay ko nung panahong sinusubok ako. Pinagpalit siya sa hedgehog na alaga rito sa bahay kaya siya napuna sa amin. Tuwang tuwa ako kay Yamyam dahil para siyang bata. Nung unang gabi niya nilabas ko siya sa cage kasi naglaro kami. Nung aakyat na ko sa kuwarto ko para matulog e pumunta siya sa may pinakababa ng hagdan at tinatahulan ako. Gusto niayng sumama sa akin kaya inakyat ko siya. Simula non naging roommates na kami. Naging mahaba naman ang buhay ni Yamyam, yun nga lang ay nagkasakit siya kalaunan. Kung tama ang pagkakaalala ko, isang blood parasitic disease yung naging sakit niya. Madalas kong iyakan si Yamyam nung mga panahong nanghihina na siya. Itinatabi ko pa rin siyang matulog. Wala akong pakielam kung sukahan niya yung kama ko nang ilang beses. Malalabhan naman ang beddings at mapapalitan pero yung mga panahon na makakasama ko siya e maikli na lang. May mga gabi na bago matulog, kinakausap ko siya na kung pagod na siya e magpahinga na siya. Nahihirapan akong nakikita siyang nahihirapan. January 20 this year, that was Saturday, nakipag-meeting ako sa school ng pamangkin ko kaya iniwan ko siya. Nakahiga lang siya sa may kusina. inabot din ako ng anong oras at pag-uwi ko, nakatumba na siya at basa sa ihi niya. Hindi pa siya Malamig pero medyo matigas na. Hindi na ako naiyak kasi inaasahan ko naman na. Pero masakit pa rin.

Late 2023 may inampon akong kuting. Akala ko anak ng pusa namin tas iniwan niya sa labas. Sinubukan kong hulihin kaso di ko mahuli, kinagabihan tumatawag yung kapitbahay namin na bata inabot yung kuting, hinuli niya tas binigay sa amin. Nung una kinulong ko siya para masanay sa presence ko. Tas sinusubukan himasin hanggang sa nasanay naman na siya at pinakawalan ko na. Pinangalanan ko siyang Miming (weird talaga ako magpangalan ng mga alaga). Female calico cat siya. Katabi ko rin siya matulog. December that same year nag-umpisa siyang magtae. Nung una akala ko may nakain lang kaya hinayaan ko. Pero nung di huminto, nagtanong ako sa Facebook mutual ko na graduate ng animal science. Una advice niya e natural intervention muna. Pero di tumalab kaya sabi niya e bumili ako ng probiotics. Agad akong namili at pinainom yun kay Miming. Kinulong ko muna siya dahil nga nagkakalat ng dumi. Nagkasugat siya, nililinis ko naman. Hanggang sa kinausap ko na rin siya na magpahinga na kung nahihirapan na siya. Grabe rin ang iniyak ko nung nawala siya.

May dalawang pusa rin dito sa bahay na namatay ngayong taon. Si Minggu na namatay sa bugbog ng ibang mga pusa. Pinapasok pa siya rito sa bahay para awayin. At si Kitty na female kitten. Si Peachy naman na isang female japanese spitz ay nasagasaan noong pandemic dahil tumakas sa bahay para hanapin pinsan ko. Marami pa kaming mga alaga na nilisan na kami at sa dami nila, di ko na sila maiisa isa.

Ngayong taon may kalapating pumunta rito sa bahay at manok. Yung kalapati pinangalanan kong si Ibon. Tas yung manok naman si Chooks (Chooks to Go). Si Ibon dahil nga malaya naman siya e umuuwi lang para kumain. May isang araw na umuwi siyang may kasamang ibang kalapati. After non di na ulit siya umuwi, nakipagtanan na yata. Si Chooks naman nakalabas ng gate kasi naiwang nakabukas tas yun di na rin nakauwi.

Last night was the worst night I had to date. Grabe yung episodes ko. I almost did the thing (you know what it is). Tapos sakto narinig ko si Whitey sa bubong namin. Ilang lingo na rin na di halos umuuwi. Ampon din namin si Whitey last year. Tapos naisip ko na kung mamamatay ako di ko na sila makikita. As someone who grew up in a Catholic household and studied in a Catholic School in secondary school, I am taught that claiming your own life is a mortal sin. You will not be permitted to enter heaven. The very reason why I still not claim my own life is because, if heaven is real, I want to enter heaven and reunite with my departed pets. Kasi kung di ako makakapasok sa heaven, paano ko pa sila makakasama ulit? I look forward to the day when I will be able to ake care of them again. And marami pa kaming mga alaga na nandito sa amin, gusto ko pa sila alagaan. At pinanghahawakan ko pa rin yung pangarap ko na makapagtayo ng animal center for domesticated pets and sanctuary for all kinds of animals.

P.S. Saka other factor din yung di ko na maririnig yung albums from my favorite artists like Avril Lavigne, Taylor Swift, Carly Rae Jepsen, Mariah Carey, Katy Perry, Tori Kelly, Kylie Minogue, Pink, Kesha, Lady Gaga, Madison Beer, Chappell Roan, Sabrina Carpenter, Tove Lo, Ellie Goulding, Miley Cyrus, etc (plug ko lang sila and yes, mediocre music taste ko). Gusto ko pa rin marinig yung future releases nila saka yung re-recordings ng Reputation and Debut album ni Tay.

I still hope for better days. :)

[destructivisms]

The Boys X Brazilian Music

headcanoning the music tastes of the boys characters with brazilian music! because i am brazilian and have decided to make that everyone's problem. shout-out to my best friend who does not have tumblr and thought of half of these. most of the artist names have links to songs!

includes the boys and assorted other characters that we had ideas for.

BILLY BUTCHER

Butcher listens to punk rock, the revolting bastard, and the language won't make much of a difference — he'd love the Brazilian punk bands with a history of dirty lyrics and censorship such as Plebe Rude, Os Replicantes, Inocentes. However, as with the Spice Girls, he knows a powerful pop teamup when he sees one...

HUGHIE CAMPBELL

He's a classic rock/pop guy, 80s stuff, so he's bingo-ing all the standard "plays on the radio" bands — Legião Urbana, Paralamas do Sucesso, Barão Vermelho... He cries to Epitáfio by Titãs and 100% has dedicated Tarde Vazia by Ira! to Annie.

M.M.

Undoubtedly our family man loves a good pagode — a subgenre of Brazilian samba that comes from a community celebration with food, music, dance, and drinks. He'll go out to dance with Monique to Turma do Pagode and Grupo Revelação's hits. Also, as a fan of rap and Black protest music, M.M. would be really into fundamental Brazilian rap artists such as Racionais MCs that denounce racism and political violence.

FRENCHIE

This guy canonically listens to French trap/rap so there's no doubt he'd get hooked on artists such as Matuê and Teto. However I also feel like he'd be into psychedelic rock and its trippy guitar riffs — which leads us to artists like Raul Seixas, Os Mutantes, and O Padre dos Balões (will never pass on an opportunity to recommend my favorite small band). He'd also listen to Mamonas Assassinas because I think so.

KIMIKO

She has a soft spot for classic musicals, jazz standards, and slow ballads — the samba and bossa nova classics would be a gold mine, from Cartola to Chico Buarque, João Gilberto and Tom Jobim. She'd be obsessed with Carmem Miranda! And I can also see her falling in love with Elis Regina and Marisa Monte's voice. I can also see her jamming to 80s pop that sticks to your head — A Fórmula do Amor by Léo Jaime and Kid Abelha jumped immediately to my head (and it's been there since, send help).

ANNIE JANUARY

Annie is the type to have grown up listening to sertanejo — a very popular genre of Brazilian country music. The classic duos, such as Chitãozinho & Chororó, and especially the movement of female-centered sertanejo led by artists like Marília Mendonça and Maiara & Maraísa. However she probably stopped following these artists around 2019, so anything newer than that (like Ana Castela) "doesn't sound right" and takes her on an angry rant.

BONUS:

THE DEEP

Unironically listens to O Sol by Vitor Kley while staring at the sunset. Firmly against Mestre Jonas by Sá, Rodrix & Guarabyra because that is whale abuse.

ASHLEY

Unironically listens to Manu Gavassi looking at the mirror and thinking "literally me."

HOMELANDER

This one song on loop.

[amethvysts]

acho incrível o fato do simon hempe realmente ser do país errado tipo ??? ele obviamente é brasileiro carioca flamenguista fã de pagode, funk e trap a cereja do bolo das festas da zona sul (mas imagino MUITO o divo sendo fã louco até hoje pelo baile da espanha, colômbia e o da gaiola), inclusive, tem uma música q eu acho a CARA do simon o nome é gaiola é o troco escute pfvr pois ela é 100% hempe coded

fontes= eu diva carioca

outra diva carioca in the house ☝️ gente, o simón é muito carioca, ele só não sabe disso! vocês literalmente não tem ideia do quanto eu já pensei no simón!br kkkk

eu só sei que ele é nascido no subúrbio, mas é frequentador da zona sul por associação porque todos os amigos dele da faculdade (ele é da puc!) moram por essas bandas. apesar de ser do pagode, também curte muito funk — e adora um baile charme!!

aliás, gaiola é o troco foi a trilha sonora dele lá pelas bandas de 2019 (essa é tão festa de xv coded). principalmente porque ele é a letra da música personificada. inclusive, preciso de um edit do simón com ela vem do mc livinho pra ontem! e digo mais: faz um vuk vuk tá até hoje nas mais escutadas do spotify dele.

[peryodismo2425]

MUKHA SA LIKOD NG LAGDA: Ang Iba’t Ibang Buhay ni Sir Tonio

Ni Justice Aguinaldo | Nobyembre 9, 2024

Ang prinsipal ang pangunahing mukha ng paaralan, na kumakatawan sa bawat kasapi nito. Ngunit sa UPIS, madalang lang makita ang mukha ng kanilang kasalukuyang prinsipal. Mas malimit pa nga atang makita ang kaniyang lagda.

Tila isang laro ng “Where’s Waldo?” ang paghahanap kay Prop. Anthony Joseph C. Ocampo, o mas kilala sa atin bilang “Sir Tonio.” Masusulyapan lamang kasi siya tuwing may espesyal na okasyon sa paaralan o kaya sa mga oryentasyon bago magsimula ang bagong semestre. Kadalasan, nasa loob siya ng kaniyang opisina sa UPIS 7-12 Administration Building – dumadalo sa mga pagpupulong, naghahanda ng mga aralin sa klase, nakikipag-ugnayan sa mga kawani at magulang, at siyempre, pumipirma sa mga liham at sertipiko.

Kaya naman, hindi na nakagugulat para sa mga mag-aaral ng UPIS na sandamakmak na panulat, patong-patong na papeles, at kopya ng “UPIS Student Handbook 2019” ang laman ng mesa ni Sir Tonio sa kaniyang opisina. Pero, lingid sa kaalaman ng nakararami,  nandito rin ang mga pigurin na kaniyang kinokolekta at ang kaniyang gadget partikular para sa paglalaro ng online games. Walang makapag-aakala na sa kabila ng kaniyang mga matang malamig at labing tipid sa salita, makikita ang isa pang mukha ng prinsipal: ang pagiging gamer. 

Level 1: Buhay Gamer

Bago pa man maging isang guro, minsan nang pinangarap ni Sir Tonio ang maging isang number programmer. Kinuha pa nga niya noon ang kursong BS Statistics sa UP Diliman bago lumipat sa kursong BS Secondary Education Major in Mathematics. Maituturing na malalim ang kaniyang pagkahilig sa mga numero, pati sa sining ng paggawa at pagbuo ng mga bagay-bagay gamit ang mga ito. Makikita rin ito sa kaniyang libangan noon na pangongolekta ng mga laruan, lalo na ng mga piguring kinakabit-kabit gamit ang pandikit.

“Noong bata ako, nag-a-assemble ako ng mga kits na kailangan ng glue,” ani Sir Tonio, habang inaalala ang kaniyang kabataan. “Tapos noong nalaman kong may mga kits na hindi kailangan ng glue, tuwang-tuwa ako.”

Sa kasalukuyan, patuloy pa rin ang masigasig na pangongolekta ni Sir Tonio. Matatagpuan pa nga ang ilan sa kaniyang mga paboritong koleksyon, mula sa Kotobukiya, sa loob ng kaniyang opisina sa UPIS. At sa kaniyang mga libreng oras mula sa pagiging prinsipal at pagtuturo, hindi lang siya basta nagpapahinga. Bagkus, binubuo rin niya ang mga kit na binili at dinidikit ang bawat piraso nang puno ng pasensya at pagiging mahinahon.  Nasasanay rin ang kakayahan ni Sir Tonio na manatiling kalmado, sa pamamagitan ng paglalaro ng online games, na kabilang sa kaniyang mga libangan sa kasalukuyan. Madalas niyang nilalaro ang “Tacticool”,  isang mobile shooting game kung saan naglalabanan ang dalawang grupong may tig-5 miyembro. Dito, iba-iba raw ang mga manlalarong magiging kalaban at kakampi sa bawat round.

Bagaman mahilig sa online games, hindi nagpapadala ang prinsipal sa karaniwang kilos at gawi ng ibang manlalaro, partikular na ang pagta-“trash talk” o ang paggamit ng mga bulgar at nakaiinsultong pananalita tungo sa kalaban o kasamahan sa laro. Sa kabila ng intense at competitive na kalikasan ng mga larong ito, pinipili ni Sir Tonio na iwasan ang ganitong uri ng pag-uugali, lalo na’t nagsisilbi itong pahinga niya. Ayon sa kaniya, nakadadagdag lamang sa pagod at stress ang pagsali at pag-ambag sa pag-trash talk na ito.

Level 2: Buhay Guro

Ilang manipestasyon lamang ang mga interes na ito sa mas malalim na pagpapahalaga at pagkahilig ni Sir Tonio sa programming, o ang paggawa ng mga programa sa kompyuter, at teknolohiya. Bukod dito, makikita rin ito sa kaniyang buhay bilang isang guro.

Noong nagsimulang magturo si Sir Tonio sa UPIS noong 1997, hindi lamang alumnus ng UPIS Batch 1985 o guro ng Computer Science at Math sa mga mag-aaral ng hayskul ang pagtingin ng komunidad ng paaralan sa kaniya. Siya rin ang nilalapitan ng mga kapwa guro at iba pang kawani upang humingi ng tulong tungkol sa mga usaping teknolohiya. 

“Prior to the pandemic, I was the go-to guy for any technical stuff. Mag-se-set up ng computer lab? ‘Tawagin si Tonio.’ May gustong mag-try out ng apps? ‘Tawagin si Tonio’,” kuwento niya.

Ayon din sa kaniya, ito raw mismo ang dahilan kung bakit siya naging prinsipal noong 2020, kasagsagan pa ng pandemya. Bagaman ito ang una niyang termino bilang punong-guro, hinikayat siya ng mga guro ng UPIS na tumakbo sa posisyong ito. Sa pangangailangang lumipat ng UPIS sa online mode ng pag-aaral, nag-upgrade ang tanong sa kaniya: kailangan ng prinsipal na may sapat na karanasan, kaalaman, at kasanayan sa larangan ng teknolohiya? Tawagin si Sir Tonio. 

Level 3: Buhay Prinsipal

Hindi biro ang panunungkulan sa pinakamataas na pwesto ng isang paaralan. Kaya naman, malaki ang naging papel sa pagiging prinsipal ng kaniyang mga libangan at interes. 

Hindi lamang nakapagbibigay ng pahinga at kasiyahan kay Sir Tonio ang pangongolekta ng mga pigurin at paglalaro ng online games. Natutuhan at nasasanay niya rin ang sarili mula sa mga ito ang kakayahan na maging kalmado sa mga tensyonadong sitwasyon, na lubha niyang nagagamit  sa kaniyang pagharap sa mga hamong dulot ng pagiging prinsipal. 

Para sa kanya, napakalaking hamon ang mataas na kahingian ng trabahong ito sa kaniyang oras at atensyon. Kadalasan, hindi natatapos ang pagiging prinsipal pagkapatak ng ika-5 ng hapon sapagkat napakarami pang e-mail ang dapat niyang sagutin at gawaing kailangan niyang tapusin. Tuwing matindi ang init o buhos ang maulang panahon, bantay-sarado naman si Sir Tonio, simula pa madaling-araw, sa anumang anunsyo ng lokal na pamahalaan at iba pang ahensya. Sinisigurado niya kasing mapagdedesisyunan nang maaga ang lagay ng suspensyon ng klase sa UPIS.  

Bilang resulta, hindi na raw siya nakapag-aaral sa kaniyang mga libreng oras. Ayon pa nga sa kaniya, “In this job, you expect na bente kwatro oras kang on call.” 

Kaya naman, isa sa mga prinsipyong kaniyang sinusunod bilang prinsipal ang pagpapawi ng pagod at init ng ulo bago magpasya at magsulat ng mga opisyal na liham. Hindi dapat mga negatibong damdamin, tulad ng galit o inis, ang magsisilbing tinta sa bawat desisyon, lalo na’t mahirap itong burahin. 

“Don’t write anything in anger. Lalabas kasi ito sa letter o memo mo. Cool down first before putting something into paper,” sabi niya.

Level 4: Buhay Lagda

Mas kilala man si Sir Tonio sa kaniyang lagda sa mga opisyal na liham, nais naman niyang makilala rin sa kaniyang iiwang lagda sa UPIS pagkatapos ng kaniyang termino.

At ang kaniyang hangarin? Ang mapabuti ang paggamit ng teknolohiya sa UPIS. 

Noong bumalik kasi sa full face-to-face mode ang UPIS matapos ang ilang taon ng online learning, napansin ni Sir Tonio na bumalik din ang mga guro sa kanilang mga nakasanayang gawain bago ang pandemya, na mailalarawan bilang tradisyunal at mano-mano. Subalit, naniniwala ang prinsipal na patuloy pa rin dapat ang paggamit ng teknolohiya sapagkat lubha itong makatutulong na paigtingin ang pagkatuto ng bawat mag-aaral at ang pagtuturo ng bawat guro. Ayon sa kaniya, hindi dapat natitigil sa pagtatapos ng pandemya ang pagsasagawa ng mga kasanayang natutuhan natin noong panahon na ito. 

Sabi nga niya, “‘Yung paggamit ng classroom management systems, pagbibigay ng assignments, pag-post ng scores – online pa rin sana.  Huwag sanang bibitawan ‘yon.” 

Dagdag pa, plano rin niyang gawing napapanahon ang pagtuturo ng Computer Science sa UPIS, sa pamamagitan ng pagsasama ng scratch coding sa kurikulum ng elementarya. 

“Maraming akong kailangang gawin. ‘Yung computer education program natin, napakaluma. So, kailangan kong maiayos ‘yon bago ako umalis,” ani niya. 

Tulad ng nabanggit, ang prinsipal ang pangunahing mukha ng paaralan. Ngunit, sa halip na sariling mukha ang ikakabit ni Sir Tonio sa konsepto ng makabagong edukasyon, hiling niya na ang UPIS mismo ang maging mukha nito – ang mangunguna sa paggamit ng mga napapanahong teknolohiya at kurikulum sa loob ng silid-aralan. Para sa kaniya, sapat na ang mag-iwan ng lagda sa UPIS, isang patunay na hindi lamang siya nakatuon sa pansariling tagumpay, kundi sa tagumpay ng buong paaralan.

[hellowitty]

Dear ate Charo, napasulat po ako para ikwento ang mga naging trabaho ko sa buhay.

Bata palang ay namulat na ko sa pagbabanat ng buto, madalas ay sumasama ako sa palaisdaan pag may pakapa. Nasanay kami sa mga gawain sa palaisdaan gaya ng pagtatambak at pagbubunot ng lumot at digman.

Nung magtapos ako ng high school ay tumigil ako sa pag aaral. Sinama ako ng tatay ko sa ponduhan kung san siya nagtatatrabaho. Ang naging trabaho ko dun ay taga ilado ng isda. Mababa ang sweldo, maswerte na ko pag kumita ko ng isandaang piso sa isang araw. Hindi araw araw may pondo ng isda at di palaging may trabaho kaya umalis ako.

Nabalik ako sa trabahong palaisdaan. Nagbibila, nag iistaka kami at nagtatambak ng putik sa pilapil. Lumulusong kami ng 5am at umaahon ng pananghalian. Mahirap ang trabaho, babad sa sikat ng araw pero ayos lang kasi nakalublob naman sa tubig ang katawan. Naalala ko pa nun na sinabi ng pinsan ko, "kung gusto mo ng trabaho na di masyadong mahirap, sana nag aral ka. Eh di sana nasa opisina ka".

Nag training ako at sumama sa delivery ng softdrinks sa metro manila. 1 week lang ang tinagal ko dun kasi pagod ang katawan sa work at pagod pa sa byahe paluwas sa Maynila at uwian araw araw.

Sinama ako ng tito ko sa QC. May project na bahay ang tito ko na architect kaya sinama ako at naging piyon. Lumuluwas ako ng linggo ng hapon at umuuwi ng sabado ng gabi. Di naiiba sa mga nagwowork sa manila na taga province ang schedule sa pag alis at pag uwi. Sumusweldo ako ng 200 pesos per day. Mahirap ang trabaho at walang araw na di ako nasusugatan o nasasaktan. Mainit pa sa barracks namin na yari sa yero.

Pagkatapos nito ay nag isip isip ako kasi nahihirapan na ko sa buhay. Kontento na ba ko sa estado ng buhay ko? Gusto ko kasi mas umasenso. Kahit papano gumihawa yung buhay ko.

Bumalik ako sa pag aaral. Habang nag aaral ako sa kolehiyo ay naging working student ako. Student assistant sa Dean's office ng college of science. 25 php per hr at max of 4hrs lang per day ang duty. Pero kahit di ganun kalaki ang sweldo ay nag open to ng maraming opportunities sa akin. Tumaas din ang self esteem at confidence ko.

Nagwork ako sa school kung saan ako grumaduate. Job order lang kaya di malaki sweldo at kulang din sa benefits. Mabigat at maraming work pero enjoy kasi marami akong friends sa workplace. Appreciated din ako ng mga colleagues, teachers, students at parents kaya satisfied ako aa work ko.

Iniwan ko ang work sa Pinas para makipagsapalaran sa abroad. Sinama ako ng pinsan ko sa Dubai. After a week ay nakahanap agad ako ng work bilang kitchen staff. Malayo sa napagtapusan ko at sa mga naging work ko dito sa Pinas. Pero ganun talaga kasi need mo mag adjust. Para sa akin ay hindi okay ang sweldo. Nasa 32k lang per month ang sweldo ko at ang mahal ng cost of living. Mahal renta sa bahay na higaan lang naman talaga. Mabigat ang work at madaming ibang lahi na mababa ang tingin sa pinoy. Kahit kapwa mo pinoy hihilahin ka pababa.

Bago ko nag Dubai ay nagtake na ko ng civil service exam. Pag uwi ko ng Pinas nung 2018 ay nag apply agad ako. Nasa line pa rin ng education. Tanggap na ko sa St. Scholastica sa Malate, Manila as Registrar at 20k ang offer sa akin pero mas pinili ko ang 16k na offer sa akin dito sa Bulacan. Malaki nga kasi sweldo mo pero malaki din cost of living sa Manila. Swerte na rin kasi di na ko inabutan ng covid sa Manila.

Hanggang ngayon ay under DepEd pa rin ako. Nagwork ako as Adas 2 for more than 2 years at ngayon ay mag 3 yrs na as AO 2. Eksaktong May 29, 2019 lumabas ang advise ko kaya eksaktong 5 yrs na akong nagwowork sa current work ko ngayon. Hindi man ganun kaganda o kalaki ang sweldo ko, madami man ang pinapagawa at maraming tao na susubukin ang pagtitimpi at pasensya mo ay masasabi ko pa rin na maswerte ako. Di man gaya ng iba na nasa magagandang kompanya, malaking sweldo, mataas na posisyon at magaang trabaho.

Dahil panahon ngayong ng moving up at recognition rites, pang speech ko sana to as a guest speaker pero di naman ako ganun kaimpluwensya o popular na tao kaya di ako nakukuha. Wala din akong maidodonate sa school kung kukunin man akong speaker kasi hindi rin ako mapera kaya dito ko na lang pinost ang mga pinagdaanan ko sa buhay na sana kahit papano makapulutan ng aral ng mga bata.

Malayo na pero malayong malayo pa. Hindi ko rin akalain na mararating ko kung ano man ang kinatatayuan ko ngayon. Kaya wag kayong basta basta makuntento. Patuloy lang sa pag abot ng pangarap. Hindi mo namamalayan na yung pinapangarap mo lang dati ay meron ka na, nakakain mo na yung pagkain na di mo nakakain dati, nabibili mo na yang mga bagay na di mo kayang bilhin noon at napuntahan mo na yung mga lugar na nakikita mo lang sa iba. Basta mag tiwala lang tayo sa ating sarili at kakayahan. Tuloy lang din ang pagdarasal kasi ibibigay ni Lord kung ano talaga ang para sa atin.

Nagmamahal,

JM Raymundo

[woo-shy]

04.21.24 ~

Angels walk!! Super pagod pero kebs na rin kasi super happy talaga umattend ng ganitong events, saka kasalanan ko rin naman kasi di ako natulog agad kagabi pagkauwi kahit alam kong maaga lakad ko kinabukasan. Ahahaha. Wala ako masyadong picture sa phone kasi pinahawak ako ng camera ng tatay ko tas di ko naman matransfer pa kasi tamad pa ako. Ahahahaha. Super daming performances, grabe, super aliw. Para talaga siyang concert (unlike nung happy walk na andaming interactive booths pero gets rin naman kasi magkaiba naman talaga ng case and preference and mga nasa spectrum vs mga may ds) tsaka andami rin nilang guest celebrities na advocate for autism. Gusto ko lang rin sabihin na ang ganda ni michelle dee at rhian ramos. Ahahaha. Super dami rin attendees kasi napuno yung moa arena. Di ko inexpect yung ganung karaming tao kasi first time ko so akala ko yung tulad lang nung sa happy walk na smx ras super puno. Pero ayun, super enjoy talaga saka ansaya talaga sumalubong ng mga nagpaparada!!!

Saka share ko na rin na lalo akong nagkadrive na magpursue ng devped (kahit gano siya katagal at kahirap trabahuhin grr) upon knowing kanina na 96 lang ang practicing and certified devpeds sa pinas. Last time i checked (2019 ata), 51 lang sila tas puro sa luzon lang rin kaya super nakakamotivate talaga kasi nasa 1 million families yung merong household member na may asd. Eh imagine, asd pa lang yon, paano pa yung mga may adhd, ds, etc? Agawan na lang talaga. Kaya di ka na rin magtataka na andaming bata ang hindi nadidiagnose kaya hirap sa schooling and life in general eh. Wala lang, ang sad lang rin talaga kung iisipin.

Anyways, sobrang fun and eye/mind-opening experience talaga umattend ng ganitong events kaya vow ko sa sarili ko na yearly ako aattend na ng walks, with or without the parents. Ahahaha.

[ieniri]

to my 2018/2019 self,

to my jboy ex,

first. it wasnt ever my intention to bring up this tumblr thingy sinearch ko lang siya as a joke titignan ko kung kadramahan ko andito pa then yun meron pa nga.

to my 2018/2019 self,

first of all we're 19 na. Wala pa din bf pero punong puno ng kalandian sa katawan 🤷‍♀️🤷‍♀️, ig you wouldnt expect na how did it happen na naka move on ka na lang bigla, pag gising mo ayaw mo na.

Well, tbh its the truth gumising na lang tayo na pagod na tayo ig it works yung belief natin na pagudin mo ng pagudin sarili mo hanggang sa sarili mo na lang din kusa mapagod. its draining puta sa totoo lang yung ganong motto 😭😭.

pero atleast diba we moved on yun importante met a lot a of diff. guys pero wala nagiging bf 🤪🤪 so yes si jboy pa din ex natin tangina diba WAHHAHAHA.

you're the reason why ayokong maranasan yung break up kasi narealize ko grabe pala ko masaktan, no matter how old we may be i would still remember the secret muffled cries in our room every 10 pm tapos parang tinutusok ka ng karayom sa puso.

gusto ko ng bf oo naman i want chinito na pogi pero kung maghihiwalay din puta wag naman mabroken katakot eh.

don naman sa ex nating jboy may shop na siya ayun pogi pa din tho wala tayong communication iniistalk lang from time to time ahahaha do we still love him? NO. 🙄🙄 napopogian? A BIG YES, 100% 🤪🤪.

Sa jboy kong ex parehas tayong quits ok napagod ka napagod din ako, pero sinabi ko naman sayo yon sa ig?? its not an excuse alam ko para mattract sa iba pero puta kase bumawi ka man sakin binigay mo sana yung binibigay kong energy sayo. Yan yung hirap eh mas mahal kita non keysa sayo.

now, when i look back i dont know kung mahal ba kita non or na attach ako sayo ng bonggang bongga kasi crush kita before pa ko nasa ayen ko. pero i know lahat ng pinakita ko sayo totoo.

i wouldnt be surprise if na attach ako sayo ng bonggang bongga the hell would i know about sa love na yan ni di pa nga kita nakikita non di ko naririnig boses mo non tsaka i was like 14 years old non puta 😭😭

anyways, i dont want to invalidate my 14 year old self, your feelings are valid honey from your psych stud self. at the end naman we're okay 🥰.

long story short we survived from that hellish experience.

[enemanoise]

gravação do EP em 11.09.2015 fotos por pagode FOTOS 2009-2019

[suuj]

The letter I will never send.

To SRM,

Hi, yes, hi. Today's 29th of September. If you ever find this letter and it's okay with you, please let me know. Please say some words you meant even it will be rejection or rl of Maling Panahon, please let me know. I was listening to Maling Panahon of Arthur Miguel since this morning. Funny thing is this song's speaks for me and you.

"Bakit mo ba pinipilit? 'Di naman ikaw ang panalangin Bakit pa ba umiibig Kung sa panaginip lang kita katabi? Pa'no ka ba lumalaban Kapag 'di ikaw ang 'pinaglaban? Pa'no ka ba mabibitawan? Dahil pagod na 'ko at alam kong mali Mali ang ipilit, ibigin ka Mali ang ikaw at ako, sinta Maling panahon, 'di tutugma Maling panalangin, hindi ikaw ang para sa 'kin"

It hurts me thinking all things that we like and shared. Tomorrow, I'll be in Baguio to kept the promise I made in year 2019. It is also the prayer I asked God with all my strength while crying at Templo. He gave it to me. But why I am like this? I really want to say every thing to you. How I like you and want to talk you.

I like you. I really do. I always laugh when I'm with you. I can talk all the things I like and be amazed that you do like the same. And I know it's all wrong but no matter how many times I'll ask myself if there's a regret. I would answer no, because it hits different with you. I'll carry the sin and do it again. There are even times that I wished I didn't held back and just enjoyed but that is the right thing to do.

I really hope that you'll end up with her but not decieving your parents. Most of all, I hope you find your way back.

I will miss you.

P.S. Please read my last poem for us.

[giocentric]

Trigger warning: mention of terms that might be triggering to some

Gusto ko nang umuwi

Nasa bahay ako pero uwing uwi na ko. Pagod na ko, gusto ko ng pahinga. Bago pa ko ipanganak nakipaglaban na ko sa buhay ko. Bago pa ko lumabas sa mundo, kinailangan ko na matutunan pano mag-survive. Hanggang ngayon ba naman? Buong buhay ko na lang ba kakailanganin kong lumaban at mag-survive? Tatlong araw na kong walang maayos na tulog. Kahit ngayon na pagod ako, di pa rin ako makatulog.

Malala yung symptoms ko kahit noon pa lang bago pa man ako ma-diagnose ng una kong doctor nung 2018. Ang katotohanan, gusto na akong ipa-admit ng doctor pero hindi sila pumayag. Gets ko kung bakit. Grabe ako kapag nagta-tantrums. Napapahiya yung nanay ko dahil sinisigawan ko siya at halos nagwawala na ko basta ma-trigger ako. Simpleng pagbigkas lang niya sa palayaw ko nang mali e nagwawala ako. Ang palayaw ko ay Gio na ang bigkas ay 'gi-yo,' at hindi 'ji-yo.' Kapag binigkas niya na ang tunog ay 'ji-yo,' magagalit na ko noon at sisigawan siya. Napapahiya siya nang di ko alam. Oblivious ako sa bagay na yon nung mga panahonna yon kumbaga.

Sabi ko noon na hindi dapat ako umabot ng 21. Hindi ko alam bakit ganon. Hanggang sa ma-diagnose na nga ako nung 2018. Suicial ako, sinasaktan ko ang sarili ko. Nilalaslas ang braso, sinusuntok at sinasampal ang sarili, inu-umpog ko rin ang ulo ko sa pader nang di alam ng pamilya ko. 2019 nang gawin ko ang una kong attempt. Sinubuka kong i-overdose ang sarili ko kaso kulang kaya walang nangyari. September nang parehong taon yung pangalawa. Uminom ako ng bleach. Na-confine ako nang halos dalawang linggo. Naging non-suicidal ako nang matagal na panahon until October this year. Pinaghihiwa ko ulit yung braso ko. Di ko alam pero relieving siya for me. Alam kong mali pero naiibsan yung nararamdaman kong sakit psychologically kapag nararamdaman ko yung sakit physically. Marahil napupunta yung focus ko sa sakit externally.

Gusto ko nang tapusin lahat. May paraan at plano na ko. Meron na rin akong gagamitin. Kaya naiisip ko nang tapusin lahat dahil kung malala yung naging symptoms ko dati, paano pa ngayon? Mas lumalala na siya. Ayaw kong may maapektuhan pang iba. Nakapanakit na rin ako noon at natatakot ako na baka magawa ko ulit ngayon. Yung mga boses lumalakas na naman sila. Ayaw ko na rin na maranasan ng nanay ko na mapahiya dahil sa pagta-tantrums ko. At ayaw kong maging alalahanin at alagain. Huwag kayo mag-alala at pag-iisipan ko pa nang maigi lahat. Titiisin hanggat kaya katulad nang pagtitiis ko noon. Kung hanggang kailangan kakayanin, hanggang doon na lang. Siguro naman ay may karapatan akong magdesisyon kung kailan ko gustong tapusin ang lahat. Di ko naman ginustong mabuhay at ipanganak para magdusa.

Nailabas ko na rin naman dito sa pamamagitan ng pagsulat. Wag sanang lumabas ito sa ibang social media platforms. Safe space ko ang Tumblr dahil walang nakakakilala sa akin dito. Pero kung meron man, nakikiusap ako na wag sana itong lumabas sa platapormang ito.

Pauwiin niyo na ako. Nakikiusap ako.

[justsharingit]

To My Dear Special Friend (C)

Hey! How are you? You know what, you've always been in my mind these past few days. I'm writing this letter cause I want to tell you "na miss kita. I'm glad you're back". I'm glad you're back in my life, isa ka na ulit sa nasa recent chats, message or calls ko. But more importantly I'm glad you're back, the "happy" you. I'm not worried anymore if we part ways if ok ka ba talaga. Di ko na iniisip na baka kailangan mo ng kausap kaya gusto mo makipag kita. I can sense that you're in a much better mental/emotional state right now than before. And I wish and pray na mag tuloy-tuloy ng ganyan ka. I sometimes (not always, kasi minsan nalilimutan ko. hehe) pray to God na i hug ka nya sa tuwing nalulungkot ka. Cause I know na hindi ka naman tulad ko na bigla-bigla na lang mag chachat ng "hey I need a friend or I'm not ok now". I wish you were that kind of person para sana na susuportahan kita or na bibigyan kita ng hug kung kailangan mo. Kahit hindi mo need, willing pa din kita i hug. HAHAHA, please always remember and keep in mind na willing ako tumakbo papunta sa'yo kung nasan ka man if kailangan mo ko. Kaso may note na ngayon, wag lang pag may flight ako ha? Hahaha, layas na kasi tong kaibigan mo eh. But on a serious note, please always remember that I will always make a time for you whenever you need me or not. I'm always here, silently praying and waiting for you.

Gusto mo ba malaman bat ganito ako ka drama? Kung hindi, wag mo na tuloy pag babasa mo. HAHAHAHA

Way back 2017 or 2018, I really thought and felt that I lose you. The conversations are dried. You barely reply to my chats. Most of the time you're not available to meet (or halos di talaga tayo mag kita). Nawala yung late night and deep talks natin every time pagod na tayo sa city and adult life na usually ginagawa natin nung bago pa lang tayo nag wowork. You wouldn't know or imagine how much I missed you that time and how much I'm afraid na ma cut ako sa buhay mo. I don't know where are you, what's happening to you. I really have no idea about you. Although on those years, we still met like once a year, it still not enough for me. We don't have much time to check on each other how are you really. We don't have much time to talk one on one what happen to you the past few months, days or years. I decided to keep on chatting you kahit na madalas di ka mag reply, just to show you that "hey! I'm still here, waiting". And para hindi mo rin malimutan yung existence ko. Kulit ko no? Hehe

Then 2019 comes, May 19, you called. Asking "where are you? Sumimba ka na?". Then nag aya ka bigla mag road trip. You wouldn't imagine how happy I was that time. Gusto ko ng tumakbo agad papunta sa'yo kaya lang sisimba pa ko. Haha, and I loved how you asked if nakasimba na ba ko. Cause yeah, kailangan ko muna sumimba bago mag gala. Hehe, and we got an unforgettable moment since nakarating tayong Nuvali, pero bago tayo makadating don ay lumagpas tayo sa exit dapat natin at nag detour pa muna sa Carmona dahil sa palpak mong navigator (and that's me!). HAHA, you know what? Since that day kinonsider ko ng sumimba ng 1st mass para if ever mag aya ka ulit bigla makakatakbo agad ako papunta sa'yo, and mas madami yung time na mag kakasama tayo. Pero syempre di ako lagi nasimba ng 1st mass, depende lang yun kung magising ako ng maaga. But you know what? I'm always waiting for your call and next aya ng "tara mall or tara road trip". Although natatagalan yung sumunod, I kept on waiting and made my self always available. Alam mo bang guiltyng guilty ako nung once na tanggihan kita kasi birthday yun ng kapatid ko. But you know what, I won't forget that day, that May 19, the very first time you called first and mag aya out of nowhere cause that's my reminder na "he's still here, he's still in my life. He didn't forget about my existence". I took a stolen picture of you and made it my wallpaper as my reminder "you're still here".

Then 2020 comes, pandemic days. I decided to open again my tumblr and found myself checking your blogs. I didn't know that you have blog in here that time that I can't reach you (2017, 2018?). I read all your struggles, heartaches, pain, and everything. I can't remember if I cried while reading it, but one thing I can't forget, I'm broken hearted. Nasaktan ako para sa'yo na kailangan mo pagdaanan lahat ng yon ng mag isa. Gusto kong akuin yung sakit, para mabawasan man lang yung nararamdaman mong pain that time. Gusto kitang i hug or i comfort but I feel like it's too late, I'm 2yrs late. But you know what's more painful on my end? I feel like I'm not enough to make you feel better, I'm not the person you need when you're in pain. Na kahit gano ko ipilit yung sarili ko sa'yo na "hey you're not alone, I'm here", I'm not the person you need. My presence is not enough. I also wonder if may instance ba na lumapit ka and natanggihan kita? Did I made you feel you're alone? That's when I decided na I need to make my self always available for you. Some quotes saying "don't make yourself always available, they might took you for granted". For me it's a no, I need to be there for you when you need me para di mo na maramdaman ulit na mag isa ka. Kahit pa ilang message ko ang di mo replyan, kahit pa ilang buwan o years tayo di mag kita or mag usap, pag sinabi mong kailangan mo ko tatakbo ako papunta sa'yo. That's what my thought is. Kaya pag feeling mo tinalikuran ka na or iniwan ka ng lahat ng tao, pag feeling mo wala kang masandalan, sabihan mo lang ako. I promise, I'll be there. Kahit umupo lang ako sa tabi mo, huwag mo lang maramdaman ulit na mag isa ka. Tandaan mo yan ha?

Then past forward to 2021 to present, we got a constant communication. Adulting hits us so hard nga lang na busy tayo both sa adulting life but at least we still talk sometimes kahit na di pa rin tayo madalas magkita. And I love it every time you call na dadaan ka sa bahay. Tapos may dala ka na lang bigla na food. Alam mo ba laging naka DND ang phone ko dahil night shift ako, pero nasa exemption ka na mag rring phone ko pag ikaw ang tumawag cause na miss ko once yung call mo since tulog ako. I want to grab every small opportunity that I can see or meet you. Muntik pa ko mag tampo sa'yo ng 2021 dahil di mo ko binati ng birthday ko, buti na lang may pa cake ka kaso August na. Hahaha

But the bottom line of this is I'm glad that we're still in each other life after all these years. And I'm happy to see you happy. I feel at ease seeing the jolly you, the very lively Carlo. I wish and pray for your genuine happiness in life. Labyu!

Hahahaha

P. S. If you ever got a chance to read this, let me know. 🙂

Your Inday,

Gladys :)

[unsaidshits]

Ikaw parin pal.

Limang taon na ang lumipas, na katapos na sa kolehiyo nag karoon Na ng kanya kanyang trabaho at pinag kakaabalahan sa buhay.

Naging busy na sa mga bagay na ginagawa para maubos o lumipas ang oras.

Hindi ko alam pano ko nagawa sa loob ng limang taon

Siguro naka tulong ng malala ang alak musika at bisikleta. Inuubos bawat Segundo para pag uwi kama at tulog na lang ang sasalubong. Siguro anlaking tulong ni rox dahil kahit papano tinuruan niya muli ako mag mahal kahit paano.

Salamat sa nga kaibigan na kahit puro tukso asar at lait ang Inabot ko di ko kahit minsan di ko naramdamang mag isa ko.

Sensiya na ma, dy di ko masabi sainyo na kaya ko ginagawa lahat ng ka shitan na iyon ay para maka limot.

Naka limot naman ako kahit paano naka limot naman hanggang January 14 2024 Monday sa loob ng apat na segundo tila bumalik ako noon Feb 14 2019 birthday ni mamang. Sa loob ng apat ng apat na Segundo na sayang lahat ng pagod ko kaka pedal maubos lang yung araw

Sa loob ng apat na segundo na sayang lahat ng na putol ko na string maramdaman lang yung Kalinga ng nga kantang nag aruga sa akin noon

Sa loob ng apat na segundo na sayang lahat ng alak na ininom ko para sumaya at makatulog.

Sa loob ng apat na segundo na sayang lahat ng pag subok ko na kalimutan ka sa loob ng apat na segundo na hulog nanaman ako sayo

Sa loob ng apat na segundo mahal nanaman kita sa loob ng apat na segundo heto nanaman ako balik sa 2019

Eto nanaman ako sa loob ng apat na segundo sayo parin pala ang puso ko.

Hindi ko nais manggulo

Gusto ko lang ilabas na sa loob ng apat na segundo niloko ko lang pala ang sarili ko sa loob ng limang taon.

Sa loob apat na segundo nadapa nanaman ako.

Pero sa loob ng apat na segundo pangako susubukan ko ulit tumayo

Sa loob ng apat na segundo

[saopauloape]

O Carnaval como um motivo para circular mais pela cidade

Arte: MZK | mzk68.tumblr.com

[Originalmente publicado em 28/02/2019 aqui]

Tem bloco, tem escola de samba. A cidade fica mais colorida, agitada. Tem gente que acha ruim, tem motorista que reclama, comerciante que faz abaixo-assinado contra. E tem quem não veja a hora, costure fantasia, chore com o samba-exaltação da sua escola na avenida.

Pensando na nossa circulação pela cidade, é uma época em que se anda — ou se poderia andar — mais a pé: seja porque dirigir fica complicado, seja porque muito da festa acontece na rua. São blocos novos e tradicionais nos bairros ou em grandes avenidas, são escolas em todas as regiões. Dá para atravessar a cidade para conhecer o samba-enredo de uma agremiação que a gente admira, dá para visitar o bairro vizinho atrás de um bloco que empolga a gente. Na verdade, dá para já ir fazendo isso tudo, com menos euforia, um bom tempo antes do Carnaval propriamente dito.

No último sábado, na região de Campos Elíseos, cruzei com um bloco pequeno com um estandarte lindo. Nos arredores dele, uma roda de pagode agitava um boteco no melhor dos climas: calçada larga, churrasquinho sendo preparado. Depois, passei na porta do Camisa Verde e Branco, na região da Várzea da Barra Funda. No domingo, na quadra do Vai-Vai, um amigo me contou que não perderia por nada nesta última segunda-feira a Banda do Redondo, que vi muito desfilar quando morava na República. Para mim, durante anos era como se ela abrisse oficialmente a semana de Carnaval. Ontem, passou na rua de casa — miolo da Bela Vista — um bloco com capoeiras à frente.

Acho legal pensar no quanto a folia também tem seus territórios, na existência de uma relação entre a sua forma e o lugar em que ela acontece. Me parece que ajuda a gente a enxergar as características que marcam as partes da cidade, as belezas e as diferenças de cada canto. E, às vezes, as desigualdades também, as coisas com as quais não concordamos, os problemas de infraestrutura, a comercialização de uma alegria, excessos. Talvez tudo fique mais exposto.

Para além de uma agenda de blocos intensa que permite que se circule bastante (e para muito além do centro expandido), de últimos ensaios que acontecem na quadra de algumas escolas nesta quinta-feira e dos desfiles no Anhembi, dá para assistir aos desfiles de escolas de samba e blocos da UESP no Butantã, na zona oeste, na Vila Esperança, na zona leste, e na avenida São João, no centro, tudo gratuito.

Na Vila Esperança, do alto da passarela da estação Vila Matilde do metrô é possível para acompanhar o colorido das fantasias, a batucada fervendo ali embaixo, na rua. É bem bonito, bem paulistano. Obviamente menos inflamado que o sambódromo, mas muito genuíno. Para quem gosta de samba, e de cidade, é isso.

[Originalmente publicado em 28/02/2019 aqui]

[kateyiswell]

2019 - Dreams started to become reality

Despite my doubts about our relationship, I still planned a celebration sa birthday nya. I rented an airbnb for us and we dined in sa buffet.

It was kinda romantic kasi may pa wine sila. First time daw nya na matreat na feeling nya special talaga sya. Naglakad lakad muna kami para matagtag ang mga kinain. Char. Walking distance lang din kasi yung airbnb from the mall.

Maganda yung narentahan ko na unit. Aalog alog kami kasi masyadong malaki para sa amin dalawa yung place. We were feeling intimate pagkagaling namin sa dinner. Alam nyo na nangyari sa sunod. Parang di nga kami halos nakatulog. Haha. Di sya nagleave the next day pero umikot muna kami sa area. Nagpunta sa playground and nagpapicture. Model yarn?

Since nahihirapan na rin sya magcommute daw talaga, bumili muna sya ng motor. Masyado akong kinakabahan pag bumabyahe sya kasi madaling araw at yung mga bus eh lumilipad na sa kalsada pag ganitong oras. May time pa nga na napapunta nya ang kuya nya para tulungan sya dahil nasira ata yung motor nya. Super pray ako na okay lang sya sa pagmomotor. Ito na rin pinapansundo nya sakin from dorm papunta sa bahay nila.

Come February, our former TL will be getting married. As usual nandun kami sa bahay nila. I was waiting for him to get up dahil magcocommute lang naman kami papunta sa wedding. Nabadtrip ako kasi biglang sabi nya, wag na lang daw kami tumuloy. Sabi ko, ineexpect tayo dun kaya need namin pumunta. Buong byahe namin, di ko sya pinapansin. Ayokong ayoko kasi na nalelate sa mga appointments, sayang oras haha. It was a travel from his place to Tagaytay. Halos four hours yata ang byahe namin. Di nya dinala tung motor kasi malayo din at mainit pa. Me mga dala pa kaming damit. Sa reception na kami dumiretso. Bad trip ako sa kanya but I do not want to spoil someone else’s wedding. Naenjoy naman namin ang time namin dun. Nung uwian na, namomroblema na naman kami. Kasi late na, wala na bumabyaheng bus gaano. Buti na lang napakiusapan ko yung friend namin na sumabay kami pa-Manila.

Dapat didiretso na ako sa dorm ko pero naawa naman ako sa kanya, sinamahan ko na sya pauwi sa bahay nila. Dun sya nagsabi sakin na di na daw yun mauulit. Sabi ko sa kanya, di na sya aattend ng wedding? Hindi daw yun ang tinutukoy nya, he meant daw yung magcocommute kami papunta sa ibang lugar. Kinilig na naman ang lola nyo sa sinabi nya. Pero sabi ko, ipon ka muna.

Nung Valentine’s Day lumabas kami, pero ako nagbayd ng food and movie namin. Kwento na lang daw muna ang ambag nya which is fine naman sakin. Bawi na lang kako sya next time. While I am not expecting anything, he bought me yung pastillas na roses. Sobra yung kilig ko ng araw na to. Halos di ko na nga sya nakain ata. Pag uwi ko, binigyan ko sina mama at mga kapatid ko. Pero di ko sinabi kung kanino galing.

Inaya ko sya mag Japan this year. Sabi ko magtravel naman kami. Di nya gusto yung dates na pinili ko. Ang ending, ako lang mag-isa ang lumipad. He did not even talk to me again, not even wished me to have sa safe flight. Nung nasa Japan na ako, I sent him some photos ng pianos (saka lang sya nagreact). He then asked me if I can buy him some karate stuff. Ito naman si gaga sunod naman. Backpack lang ang bitbit ko, pero napabili ako ng luggage kasi ang laki pala ng mga gamit na pinabili nya. He also asked me to buy some adult toys. Gulat na gulat ako pero sabi ko, try ko na rin bumili. New experience ba. Shocked ako sa mga stores na pinuntahan ko. Pero nabili ko naman yung need nya. Shocked din ako kasi wala naman syang inabot sakin pambili. Buti kinaya naman ng extra budget. Sabi nya sakin, paglapag ko raw ng Pinas, dumiretso na raw ako sa bahay nila. Kaso pagdating ko, di raw ako pede pumasok at andun daw ang ate nya. I’m so frustrated at pagod, napaiyak ako dun. Kung gusto ko raw, magcheck in kami pero sagot ko. Ayoko kako kaya inabot ko na lang yung pinabili nya, nagbook ako ng grab papunta sa dorm ko at dun nagpahinga. He apologized and I accepted naman.

One day tinanong nya ako, ano raw bagay na sasakyan sa kanya. Sabi ko parang bagay sa kanya yung pickup. Lalo na if gusto nya ituloy yung business na iniisip nya or naglilipat bahay sya. Then next question nya, anong color daw yung gusto ko sa kanya. Sabi ko, wag yung black, mahirap makita sa dilim, white naman ay madali madumihan. Yung Orange na lang kako. He then took driving class. Sabi ko, decided na talaga sya.

A month after, sabi nya naiikot ikot na raw sya sa mga casa ng sasakyan para makakita ng good deal. Pati mga banks. One October day, tumawag sya sakin nasa SLEX daw sya at dala na raw nya yung sasakyan papunta sa province (dito nakabase family nya). I literally cried after that phone call. I am so happy for him, yung minamanifest at pinagpepray lang namin dati, natutupad na. Okay rin ang kita nya sa condo rental nya kaya sya kumuha na ng sasakyan.

I remember nung una kong sakay dun, sabi ko marami kaming bibilhin haha. Mineet ko pa sya sa isang mall. Galit na galit sya kasi ayaw nya magpark at late daw ako. Sabi ko, di ko naman kasalanan na matagal magdrive yung grab driver. Feeling prinsesa pa ako, kasi may pagbukas pa sya ng sasakyan. That is also the first time na nakilala sya ng family ko. We first went to my dad’s grave. Sabi ko dad, ito na ata yung hinihintay ko. Then, Bumili ako ng bed foam at drawer sa isang warehouse at dun sinakay pauwi sa bahay namin. Pagdating sa bahay, medyo awkward, ganun ata talaga. Di ko rin alam paano ko sya ipapakilala sa mom ko. Pero super proud ako sa kanya ng panahon na yun. Nag assume ako na baka hinintay nya lang magkasasakyan sya bago pumunta samin. Hinatid nya kami papunta ng mall before he went back. I am smiling all day hanggang makauwi. He then told me, ayaw na nya bumalik samin kasi super masikip daw ang daan. Sobrang nasad ako sa sinabi nya. He also told me, he liked someone from their karate class at gusto nya ipursue. I can’t stop crying all night dahil dun. I thought he is into me pero di naman pala. This is the first time he broke my heart.

December of that year, nakipag kita ako. Sabi ko, that will be the last time na magkikita kami. I just gave him the presents I bought earlier para sa family nya. Parang nainis pa sya sa sinabi kong last time na raw yun. Christmas of that year is one of the saddest Christmas I have. Everyone is celebrating but in my heart, I am not okay…